بیوگرافی و عکسهای دیدیه دروگبا ( Didier Drogba )

روز یازدهم مارس 1978 در شهر «ابیجال» در ساحل عاج به دنیا آمد. او دوران كودكی را در زادگاهش ساحل عاج و فرانسه گذراند. دوستان و خانواده، او را «تیتو» صدا می‌زدند. تیتو در پنج سالگی كشورش را ترك كرد و به شهر «برست» در بریتانی رفت. دروگبا بیشتر عمر خود را در نقل و انتقال گذرانده است. بیشترین زمانی كه یك جا زندگی كرده پنج سال بوده و آن پنج سال ابتدای زندگی‌اش در ساحل عاج می‌باشد. از آن زمان تاكنون بیش از چهارده شهر عوض كرده است. او تمام این چهارده شهر را به یاد دارد ولی هیچ یك از این نقل و انتقالات برای او به یادماندنی‌تر از اولین سفرش به فرانسه نیست.
والدین دروگبا به خاطر مشكلات مالی نمی‌توانستند همراه پسرشان به فرانسه سفر كنند. دروگبا در حالی كه از پنجره به هوای بارانی چلسی نگاه می‌كند آن روز آفتابی غم گرفته را به خاطر می‌آورد و می‌گوید: كاملا یادم هست. مجبور بودم تنها سفر كنم. فقط پنج سالم بود یادم می‌آید یك پلاكارد كه اسمم روی آن نوشته شده بود دور گردنم قرار داشت. مهماندار از من مراقبت می‌كرد. خیلی‌خیلی سخت بود. وقتی به فرانسه رسیدم هر روز گریه می‌كردم. نه به خاطر این‌كه در فرانسه بودم بلكه به این خاطر كه آن همه از پدر و مادرم فاصله داشتم. دلم برایشان خیلی تنگ شده بود.
دیدیه سه فصل به همراه عمویش از باشگاهی به باشگاه دیگر می‌رفت و در كنار فوتبال به درس ومدرسه‌اش هم می‌رسید. او پس از سه سال دوری از كشور در هشت سالگی به آغوش خانواده‌اش برگشت. دیدیه سه سال متمادی پدر و مادرش را ندیده بود پس از بازگشت به شهرش، دوستانقدیمی‌اش را دوباره دید. او و دوستانش با هم مسابقه فوتبال ترتیب می‌دادند و در یك محوطهپاركینگ در نزدیكی خانه‌شان بازی می‌كردند. سه سال دیگر هم گذشت و در سال 1989 كشور گرفتار بحران اقتصادی شدیدی شد. پدر و مادر دیدیه قربانیان این بحران شدند و كار خود را از دست دادند. آنها تصمیم گرفتند به خاطر آینده پسرشان دوباره او را به فرانسه بفرستند تا زیرنظر عمو میچل امیچل گوبا كه یك فوتبالیست حرفه‌ای بود به تمرینات فوتبال بپردازد و دیدیه بار دیگر به شمال فرانسه رفت و در همان جا بود كه دیدیه به نخستین باشگاه حقیقی خود پیوست. اوایل در دفاع راست بازی می‌كرد ولی عمویش از این موقعیت راضی نبود. میچل گوبا به دیدیه می‌گفت:«تو آن عقب چه كار می‌توانی بكنی؟ مردم فقط به مهاجم‌ها نگاه می‌كنند.» دیدیه جوان به توصیه عمو گوش كرد و از آن پس مهاجم وسط تیم شد.
او اول در ابویل و بعد در توركوئین بازی می‌كرد و هر جا عمویش می‌رفت او هم به اجبار با او می‌رفت. در سال 1991 در حالی كه تیتو دیدیه سیزده سال داشت به بریتانی برگشت. در همان سال بود كه پدر و مادر دیدیه هم تصمیم گرفتند به فرانسه نقل مكان كنند. دیدیه كه در آن زمان به سن نوجوانی رسیده بود بدون این‌كه بداند، نظم زندگی‌اش را فراموش كرد و ناگهان دریافت او كه زمانی شاگرد اول كلاس بود حالا یك سال رفوزه هم شده است. پدر و مادرش بلافاصله عكس‌العمل نشان دادند و یك سال او را از بازی فوتبال محروم كردند. در سال 1993 به شهری در نزدیكی پاریس رفتند و او به همراه شش خواهر و برادرش در یك خانه سكنی گزیدند. دیدیه در آن زمان 15 سال داشت. در همان سال بود كه با باشگاه siolaveL پیوست و پس از امضای قرارداد با این باشگاه در حومه پاریس بود كه كم‌كم دیدیه دروگبای جوان توانست نام خود را به گوش دنیای فوتبال برساند.
آغاز بازی حرفه ای:
دیدیه در siolaveL خیلی زود تحت نظر و تعلیم «سربنكو رپسیس» مربی سابق اهل یوگسلاوی كه مربی فنی باشگاه بود قرار گرفت و از همان ابتدا خیلی خوب ظاهر شد. رپسیس درباره او می‌گوید: «او مثل هم‌تیمی‌های دیگرش شب‌ها به كلوپ‌های شبانه نمی‌رفت. خیلی عاقل بود. با استعداد هم بود.» مرد جوان ساحل عاجی خیلی زود توجه پاریس را به خود جلب كرد. او ستاره تیم فوتبال زیر هفده سال با مربیگری كریستین پورنین شد. این مهاجم سیاه‌پوست در دو فصل متوالی سی گل به ثمر رساند و آن‌قدر خوب كار كرد و حس اعتماد مربیان را برانگیخت كه سال بعد او را عضو تیم اول باشگاه كردند.
مهاجم خوش تكنیك:
دیدیه همچنان شاگردی می‌كرد و به ویژه می‌آموخت كه صبور و پرحوصله باشد و به تصمیمات مربی احترام بگذارد. با این‌كه از نظر «رپسیس» بهترین بازیكن تیم بود ولی مربی جدیدش به او اعتماد كافی نداشت و بیشتر اوقات باید روی نیمكت ذخیره‌ها می‌نشست. او در یك بازی فقط ده دقیقه وارد زمین شد ولی در همان مدت كوتاه یك گل روانه دروازه كرد. با این‌كه زمان كمی را در زمین می‌گذراند و كمتر فرصت داشت هنرهای خود را به نمایش بگذارد ولی باز هم علاقه و توجه باشگاه‌هایی مثل «گوینگام»، «لمنس»، «لنس» و «پاری سن ژرمن» را جلب كرد. در همان زمان برای نخستین بار به طور جدی مصدوم شد. در یكی از بازی‌ها پای دیدیه شكست و در گچ رفت اما این شكستگی پا باشگاه لمنس را از خرید او منصرف نكرد و آنها با وجود مصدومیت، خواهان این مهاجم بودند. بدین ترتیب بود كه دیدیه چمدان‌هایش را بست و به منطقه «سارت» فرانسه رفت و در نوزده سالگی یك فوتبالیست حرفه‌ای شد.
دروگبا در تیم‌های «لمنس»، «گوینگام» و «المپیك مارسی» بازی حرفه‌ای كرد و سرانجام در سال 2004 به تیم مطرح چلسی راه یافت. او در اواخر فصل بازی‌های آن سال با قیمت 24 میلیون پوند كه در زمان خود بیشترین قیمت محسوب می‌شد به چلسی پیوست و پس از آن بود كه شوچنكو با سی میلیون پوند به این باشگاه رفت و ركورد دروگبا را شكست. دروگبا هنوز هم در مارسی طرفداران بسیاری دارد. تماشاچیان فوتبال‌دوست آن باشگاه هنوز هم نام او را فریاد می‌زنند و پیراهنش در سالن باشگاه مارسی بر دیوار است.
یك فوتبالیست محبوب:
مردم ساحل عاج عاشق دروگبا هستند هر بار كه به وطنش باز می‌گردد، خبرنگاران و مردم او را محاصره می‌كنند و خبر رسیدن او اولین اخبار رادیو و تلویزیون می‌شود. «دروگبا سایت» كه به معنای «دروگبا شدن» است یك پدیده فرهنگی است كه به خاطر او ساخته شده است. او می‌گوید: «دروگبا سایت! آن موسیقی درباره من است. درباره موفقیت‌های من در چهار سال گذشته یعنی از زمان اولین حضورم در تیم ملی. ارتباط خاصی بین موسیقی و فوتبال وجود دارد. موسیقی دروگبا سایت هنوز هم محبوب است. من هم آن را خیلی دوست دارم و به آن احتیاج دارم. به خصوص قبل از مسابقات مهم حتما به آن گوش می‌دهم. در چلسی همیشه قبل از شروع بازی در اتاق رختكن به آن گوش می‌دهم.» دیدیه دروگبا یكی از خریداران عمده پیراهن چلسی است. او می‌گوید: «از فروشگاه‌های چلسی بپرسید آنها به شما می‌گویند كه من همه پیراهن‌هایشان را می‌خرم! هر وقت به ساحل عاج برمی‌گردم همیشه باید یك عالمه پیراهن با خودم ببرم چون تمام دوستان و اقوامم از من پیراهن چلسی را می‌خواهند.»
زندگی خصوصی:
سال 1999 سال بزرگی برای دروگبا بود. در آن سال او و همسرش «الا» زنی اهل «مالی» كه دروگبا اولین بار او را در پاریس دید با یكدیگر ازدواج كردند. او می‌گوید: تولد پسرم «ایزاك» نقطه عطفی در زندگی من بود كه به من قدرت داد. دروگبا اكنون سه فرزند دارد و مایل نیست كه آنها هم مثل او همیشه در حال تغییر مكان از شهری به شهر دیگر باشند. انگلیس كشور محبوب دروگباست. او تمایل دارد پس از پایان فوتبال حرفه‌ای در انگلیس بماند. به نظر او هیچ جایی بهتر از انگلیس نیست و در این رابطه می‌گوید: «وقتی از شهری خوشم بیاید دیگر دوست ندارم از آن جا بروم. بچه‌هایم هم انگلیس را دوست دارند.»
پسرش ایزاك طرفدار تیم آرسنال است چون تیه‌ری آنری بازیكن محبوب او در آن بازی می‌كرد. دروگبا به فرزندانش علاقه زیادی دارد و می‌گوید: وقتی هر روز صبح بیدار می‌شوم و صدای بچه‌هایم را می‌شنوم كه دور و برم به زبان انگلیسی حرف می‌زنند لذت می‌برم. باید اعتراف كنم انگلیسی حرف زدن آنها از من خیلی بهتر است. امروزه چندین فوتبالیست معروف، كتاب زندگی خود را منتشر كرده‌اند ولی آیا زندگینامه دروگبا هم چاپ می‌شود؟ دروگبا پاسخ می‌دهد: «بله، من به این كتاب فكر می‌كنم. خیلی چیزها دارم كه در آن بنویسم. از ساحل عاج تا انگلیس خیلی اتفاقات برای من افتاده است ولی مطمئن نیستم چه وقت این كار را می‌كنم. شاید این كتاب را بعدها یعنی وقتی فوتبال را كنار گذاشتم بنویسم.»
دروگبا پس از خداحافظی از فوتبال چه خواهد كرد؟ پاسخ دروگبا به این سوال هم، چنین است: «در این مورد هم خیلی فكر كرده‌ام. نمی‌خواهم تا سی و چهار سالگی صبر كنم و بعد تازه به فكر آینده خود و خانواده‌ام بیفتم. اگر بشود می‌خواهم مربی شوم ولی می‌دانم كه همسرم زیاد با این تصمیم من موافق نیست اما خودم دوست دارم.»
دروگبا محبوبیت زیادی دارد. او سفیر افتخاری سازمان ملل هم هست و مشكلات و وضعیت زندگی مردم كشورش را به گوش مسئولان می‌رساند. دیدیه دروگبا دوستان قدیمی خودش را هنوز فراموش نكرده و هر وقت فرصتی پیدا كند و به ساحل عاج برود سری هم به آنها می‌زند و دلشان را شاد می‌كند. او مسیری سخت و طولانی را سپری كرده است. مسیری از ساحل عاج، این كشور فقیر آفریقایی كه پدر و مادرش در آن كارمند ساده بانك بودند تا انگلیس كه خود هم اكنون در آن یك سوپراستار میدان فوتبال است. او به خودش قول داده است كه نه تنها در عالم فوتبال بلكه در دنیای كوچك خانواده خودش هم سوپراستار باشد و آنها را تنها نگذارد.

برای دیدن عكسها در سایز بزرگ روی ان كلیك كنید

دیدیه دروگبا

امتیاز :

نتیجه : 0 امتیاز توسط 0 نفر مجموع امتیاز : 0